Column (DS 31/03/2017)

Opvallend moment op de Kemmelberg. Wereldkampioen Peter Sagan kwakt een mederenner het decor in omdat die hem de weg verspert naar de koppositie. "Ik word belemmerd en vecht me een weg naar de vrijheid". Een Leitmotiv dat vaak in de therapieruimte wordt gehoord bij "de Man". De Man als vechter, de Man als archetype waarvoor ook de Man angst heeft, en die angst omzet in een Daad. Toen Eddy Planckaert midden jaren tachtig na een dubieuze spurt verkondigde dat hij "Bontempi met zijn kloten de gracht ging in duwen" lag het land in een deuk. Eindelijk; er stond een Man op, wierp zich op als woordvoerder van de Mannelijke Vergelding, en hielp de massa om haar collectieve verontwaardiging te richten. Eddy hield de massa op afstand als Man. Hij die de toorts der Toorn mag dragen. Verliezen kan enkel door eigen toedoen, anders wordt het niet verdragen. De beperking is slechts iets wat via de ijzeren vuist wordt uit de weg geduwd.

Veel mooier is dan ook hetgeen Oliver Naesen hier tegenover stelt. Hij als drager van de naam van de olijfboom. Olijfbomen die in groten getale het Nieuwe Testament bevolken. En wat doet Oliver als hij het Mannelijke onrecht ziet zegevieren? Nee, hij vergrijpt zich niet aan agressie of stoere taal. Veeleer gaat hij zich beroepen op een zeer creatieve oplossing voor het Kwaad, en oreert: "Bij mij was hij een rib kwijt geweest." Oliver stelt zich tot goddelijke taak om het overschot aan mannelijkheid bij de agressor weg te nemen, en hem een rib te ontnemen, waarvan we allen weten dat de christelijke godheid hieruit de Vrouw boetseerde. De zachte vrouwelijkheid die zich tot taak stelt om te zalven en 's mans razernij tot bedaren te brengen.

​Hoe zoeken we als maatschappij in talloze sociale en redeloze transities naar een nieuw evenwicht tussen de Vergelding en de creatieve kracht van het Verdragen? Hoe vindt agressie een weg tussen het geweld en de doelgerichte oplossende kracht die doelen bereikbaar maakt en rekening houdt met het welzijn van de ander, die niet steeds als antagonist moet gezien worden, maar iemand die samen met u een weg zoekt naar een gelijkaardig doel? Hoe verenigen we de krachten als we de moeten leven met de illusie dat enkel één winnaar met de kussen van de bloemenmeisjes gaat lopen? Als Oliver het voor het zeggen krijgt, verwijdert hij doelgericht hier en daar een rib, en zorgt ervoor dat er bloemenmeisjes zijn voor iedereen. Met zijn allen met het snot voor de ogen naar de meet. Maar geen Man overboord; iedereen wint.