Strafblad en Going Concern

​De discussie over het gebruik en/of misbruik van het strafblad in het zog van de artikelen rond het grensoverschrijdend gedrag in de sport terug onder de loep. 

Het strafblad als indicator van iemand's Identiteit, als waarborg voor het feit dat iemand is wie hij is. Een Garantie voor Veiligheid. Doelbewuste hoofdletters, omdat deze woorden symbolen worden; grote begrippen waarachter vaak weinig ruimte of licht schuilt om alles wat hoop geeft nog te zien. 

Het strafblad is de permanente schandpaal waaraan iemand's moraliteit wordt getoetst. Elke werkgever vraagt ernaar, elke gezagsdrager heeft er toegang toe. Maar wie moet of mag toegang of inzage krijgen in deze gegevens?  De Liga voor Mensenrechten hield hierover al in 2008 een studiedag met als titel "Straf Blad". In de inleidende tekst voor deze studiedag schreven ze toen al "In vele gevallen staat een veroordeling een vlotte reïntegratie en de volle uitoefening van burgerrechten in de weg. Hoewel het strafblad duizenden mensen aanbelangt, stellen we vast dat er bijzonder weinig wetenschappelijk onderzoek naar werd gevoerd. Ook politieke reflectie over inhoud, gebruik en doel ervan lijkt te ontbreken.". Een teneur die op dit eigenste moment niet is veranderd. 

In ware Inglorious Bastards-retoriek noemden ze het "Het Brandmerk van de 21ste eeuw"; een molensteen om de nek van de gedetineerde en/of veroordeelde. We kunnen ons de vraag stellen of het Strafblad eveneens een stille getuige is van het Ongeloof in de Verandering. In weerwil van het gros van de kiezers die stemmen voor "De Kracht van Verandering" lijkt ditzelfde publiek een hardnekkige nukkigheid aan de dag te leggen als het om de Gestrafte gaat.

Alle therapeuten die dagelijks gedetineerden begeleiden, en hen leren om te geloven in hun krachten, en hun krachten ook te benutten lijken zinloos en nutteloos werk te verrichten, want de etterende swastika is in dit warme zomerweer moeilijk onder een wollen muts te verbergen. Als cliënten hulpverleners opleiden om met hun eigen onmacht om te gaan, waarom moeten diezelfde mensen dan een struikelblokken en torenhoge barrières overwinnen op de reguliere arbeidsmarkt?

Mocht een mens een commercieel bedrijf zijn, is dan een strafblad niet de balans van een bepaald jaar? Is het dagelijks gevecht om recht te blijven, en te schitteren onder het juk van deze molensteen niet het positieve bilan van een resultatenrekening? Zal niet elke econoom erkennen dat die resultatenrekening vaak belangrijker is om de waarde van een bedrijf te taxeren dan louter en alleen een balans? 

Beste werkgevers: een mens is net als een bedrijf meer dan alleen een stomme investering in het verleden. De resultaten van de daarop volgende jaren maken de fouten uit het verleden goed, en zorgen jaren later mogelijk voor een sappig verhaal aan de toog. De meeste mensen beheren zichzelf ook met een "Going Concern"-principe in het achterhoofd. Houd hiermee rekening in uw aanwervingspolitiek.